Bijna elke Ajaxspeler is voor mij een grootheid, maar sommigen zijn extra bijzonder. Daar valt Rijkaard zeker onder. Met zijn onderkoelde Amsterdamse humor. Zijn ‘doe maar normaal, dan doe je gek genoeg-houding’. En vergeet ook zijn toegewijde inzet voor de Johan Cruijff Foundation niet. Allemaal fijne eigenschappen. Ze maken hem voor mij een icoon van onze club en vooral een mooi mens.

Ik weet nog precies waar ik medio 1993 fietste, toen het nieuws bekend werd dat Rijkaard terugkeerde bij onze club. Ik had een walkman op en luisterde naar het radiojournaal. Ik kon bijna niet geloven dat een dergelijk grote speler terugkeerde naar onze club. Toch was het waar.

Thuis aangekomen, vertelde ik stotterend van opwinding het verhaal over Rijkaards terugkeer. Ook thuis konden ze niet geloven dat een dergelijke speler, na al zijn successen bij AC Milan, terugkeerde op het oude nest.

Wijlen Bob Haarms, nog zo'n icoon en mooi mens, was een groot voorvechter geweest bij de twijfelende hoofdtrainer Louis van Gaal om Frank weer in De Meer te laten voetballen. En voetballen dat deed Frenk, zoals intimi hem noemen, want hij kwam zeker niet om af te bouwen.

Frank bracht ons eerst een Nederlandse supercup, tegenwoordig de Johan Cruijffschaal geheten. Nog belangrijker: later dat seizoen volgde de landstitel. Het jaar daarop kwam, mede door een assist van Rijkaard, de Champions League-beker in combinatie met nog een schaal naar Amsterdam. Frank zei altijd dat het hele elftal ons deze prijzen bracht. Natuurlijk klopte dat, maar hij was daar zeker een grote aanjager in.

Ik kon bijna niet geloven dat een dergelijk grote speler terugkeerde naar onze club. Toch was het waar.

Tijdens de huldiging op het Museumplein, na de winst van de Champions League, reikte toenmalig burgemeester Schelto Patijn de sportmedaille van de stad Amsterdam uit aan Rijkaard. Frank nam deze op het podium bescheiden in ontvangst. Hij draaide zich daarna meteen om en wees naar zijn medespelers. Daarmee bewees hij eens te meer dat hij een teamspeler pur sang was en is.

Jaren later mocht ik Rijkaard voor het eerst ontmoeten. Uit het niets stond hij ineens naast mij. Voorafgaand aan de onthulling van de nieuwe naam van de Amsterdam Arena. Samen met de kinderen van de toen recent overleden Burgemeester Eberhard van der Laan zou hij het stadion omdopen tot Johan Cruijff Arena.

Kort voor dit heugelijke feit verzamelden wij ons met de genodigden op de eretribune. Zonder dat ik het doorhad, stond ik in eerste instantie met mijn rug naar hem toe. Toen ik mij omdraaide, stak hij direct zijn hand uit en stelde zich voor. “Frank Rijkaard,” zei hij. Ik stamelde dat ik dat wel wist en zei snel mijn eigen naam erachteraan.

Een ‘wow-gevoel’ overviel mij, maar zijn uitstraling en rust brachten mij al snel weer met beide benen op de grond. Snel herpakte ik mezelf na een korte stilte. Ik zei dat het bijzonder fijn was dat juist hij, samen met de kinderen van Van Der Laan, de naamswijziging bekend zou maken.

Frank zei direct: “Het is andersom hè, meneer Nagtzaam. De kinderen van Van Der Laan doen dit met mij. Niet ik met hen.” Opnieuw een bewijs voor mij van de grootsheid van de speler en vooral de mens Frank Rijkaard.

Frank, het ga je goed en uiteraard wensen wij jou nog vele jaren!

Franklin Edmundo Rijkaard blaast vandaag zestig kaarsjes uit! Van harte gefeliciteerd! 🎂 #ajax pic.twitter.com/WPMQbBu5Ag

— Ajax Life (@ajaxlife) September 30, 2022